با سیف اله داد

سال 64   مردی نسبتاً جوان با نگاهی نافذ، دقیق و هوشی سرشار، خوش کلام و متدین به معنی واقعی. اولین باری بود که او را دربنیاد سینمایی فارابی می دیدم خیلی سریع برایم تبدیل به الگو شد.
پائیز 76    تماسی با هم داشتیم از من کمک خواست برای همکاری در اداره سینما، با کمال میل پذیرفتم چون دوستش داشتم.
شهریور 87  آئین نکوداشتش در جشن سینمای ایران بود سخت پذیرفته بود که از او تجلیل کنیم، خیلی خوشحال بودم که این کار صورت می پذیرد. آن روز چند جمله ای در خصوص مسائل سینما و چالش های فرا رویش گفتم پس از مراسم گفت حاضر است همکاری جدی خود را با خانه سینما از سر گیرد چون فکر می کرد دوره ی پر مسئله ای را پیش رو داریم بیشتر خوشحال شدم که حال خوبی دارد اما حیف که امکان همکاری مستمر بدلیل وضعیتش فراهم نشد.
اوایل خرداد88   پیامک هایش را یکی پس از دیگری می گرفتم همه ی پیامک های آن روزها یک طرف ، پیامک های سیف اله داد هم یک طرف. پر از انرژی بود و امید.
جمعه دوم مرداد 88   بیمارستان مهر؛ نفس های نا منظم ، پیکری رنجور از بیماری جسمی چند ساله و تقریباً بیهوش.
این آخرین چیزهایی بود که روز جمعه از همان الگویم دیدم. امیدوار بودم یک بار دیگر بتوانم با او همکلام شوم از راهنمایی هایش بهره ببرم و خلاصه اینکه انرژی بگیرم.
از پشت شیشه ICU که می دیدمش از خود می پرسیدم چه چیزی برای او آرامش بخش است؟ ذهنم چیزهای مختلفی را ساخت: سلامتی، بهبود وضعیت کشور، ....
یاد خاطره ای افتادم، یکی از دوستان پس از نمایش فیلم بازمانده سیف اله داد می گفت: خیلی ها که این فیلم را دیده اند می گویند آنها را یاد آیت الکرسی می اندازد. پس برای آرامش او همین کافی است . چه افتخاری از این بالاتر که آدم با شنیدن نام اثر یک هنرمند یاد آیاتی از قرآن بیافتد.
انشاء الله به حق آیت الکرسی خداوند او را با اولیاءش محشور فرماید.

 محمد مهدی عسگرپور