نعمت حقیقی در روز سوم خرداد سال 1318 در خانواده ای به دنیا آمد که از تمکین و رفاه مادی برخوردار نبود . نوجوانی اش با گریز و پرهیز از درس و مدرسه سپری می شود و تحصیل او در دبیزستان ادیب ( واقع در کوچه کیهان ) که با خیابان لاله زار و کوچه ملی چند قدمی فاصله ندارد ، باعث می شود تا پای او به سینما باز شود .
قبل از اینکه تصمیم جدی برای آینده اش بگیرد به کمک برادرش با یک دوربین عکاسی ارزان قیمت برای دل خودش عکس می گیرد . و در سال چهارم متوسطه تحصیل را برای همیشه رها می کند و ناچار برای گذران معیشت خانواده به کمک پدرش می شتابد . (( همین موقع بود که ازطریق یکی از دوستان پدرم با خبر شدم دو نفر تحصیلکرده فرنگ می خواهند فیلم بسازند و دمبال آدم هایی می گردند که با آنها همکاری کنند . به آنها مراجعه کردم .
قرار شد در استودیو ایران نما با حقوق ماهی 250 تومان به عنوان کمک فیلمبردار مشغول کار بشوم . فیلم اولی که آنها ساختند جنوب شهر ( 1337 ) بود . من در این فیلم با ناصر رفعت به عنوان کمک فیلمبردار کار کردم . از یک طرف حواسم متوجه فیلمبرداری بود که فوت و فنش را یاد بگیرم و از طرفی چشمم به غفاری بود که ببینم به عنوان کارگردان چه می کند .
همزمان با فیلمبرداری جنوب شهر در جلسات کانون فیلم که به ابتکار فرخ غفاری برگزار می شده است ، حقیقی بسیاری از فیلم های مهم تاریخ سینمای جهان را می بیند که تقریباً هیچ کدام از آنها بر پرده سینمای های پایتخت نمایش داده نشده بود . سخنرانی های غفاری ، ابراهیم گلستانی ، مصطفی فرزانه ، فریدون هویدا و چند نوبت مهدی میرصمد زاده در کانون فیلم ، او و هم سن و سالهایش را متوجه جنبه های درونی و صناعتی فیلم ها می سازند .
حقیقی در این ایام هفده سال داشته است . حقیقی با کمک و موافقت غفاری تاریک خانه کوچکی در ایران نما دایر می کنند و به کار عکاسی به طور حرفه ای ادامه می دهد . گه گاه با دوربین فیلمبرداری نماهای کوتاهی می گیرد و فیلمهای گرفته شده را در تانک عکاسی ظاهر و با آنگرادیسمان چاپ می کند . بسیاری از شگرد های سینمایی و تروکاژهایی را که در آن زمان در سینمای ایران متداول نبود - یا حقیقی ندیده بود – در همین تاریک خانه می آموزد . نخستین فیلمبسینمایی حقیقی در مقام فیلمبرداری چشمه ( 1350 ) ساخته آربی آوانسیان است که با سرمایه تله فیلم تهیه می شود و حقیقی را با کیفیت ساخته شدن فیلم بلند سینمایی آشنا می کند .
بعد از چشمه کیمیایی برای بار چهارم پیشنهاد می دهد که حقیقی فیلمبردار داش آکل ( 1350 ) را بر عهده بگیرد . ظاهراً همان قدر که آوانسیان از حقیقی خواسته بود نماهایش تا عمق میدان واضح و روشن باشد ، کیمیایی تصاویری تاریک ( در شب ) و مات و مه گرفته ( در روز ) می خواست .
بلوچ ( 1351 ) حاصل دومین همکاری گروه کیمیایی ، حقیقی ، وثوقی و منفردزاده است که نام حقیقی را به عنوان یک فیلمبردار کارآزموده بیشتربر سر زبان ها می اندازد . او سپس تنگسیر ( 1352 ) را برای امیر نادری و در سازمان سینمایی پیلم فیلمبرداری می کند .تقوی و حقی در فیلم سیاه و سفید نفرین ( 1352 ) به مطلوب ترین شکل از رنگ استفاده کردند : بهروز وثوقی یک کارگر نقاش است که از سوی یک مالک استخدام می شود تا در و دیوار خانه پرت افتاده اش را در جزیره ای نیمه متروکه نقاشی کند . حرکت داستان با پیشرفت کار رنگ آمیزی خانه هماهنگ است و بر آن تاکید می شود و همزمان با پایان یافتن رنگ آمیزی خانه کارگر ، نقاش سطل رنگ را در آب جاری شط خالی می کند و بازی رنگ بر سطح امواج آب استفاده از رنگ را در فیلم سیاه و سفید مؤکد می سازد .
شازده احتجاب ( بهمن فرمان آرا ، 1353 ) پس از نفرین و داش آکل تجربه ای موفق در فیلمبرداری سیاه و سفید بود .
حقیقی دوره ای هم در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به عنوان فیلمبردار کار می کند که با بیضایی ئ تقوایی در فیلم های عموسیبیلو ( 1349 ) و رهایی ( 1350 ) آغاز می شود و با کیمیایی در فیلم های پسر شرقی ( 1354 ) و اسب ( 1355 ) الدامه می یابد و با فیلم خودش به نام سکه ( 1356 ) خاتمه می یابد . حقیقی فعالیت در کانون را برای خودش و فیلمسازانی که در سینما ی حرفه ای کار می کرده اند ، مکانی برای (( تجدید فضا )) ارزیابی می کند . به تعبیر حقیقی : (( امیر نادر بهترین فیلم هایش را در کانون ساخت و ای بسا اگر کانون نبود ، کیا رستمی فیلمساز حرفه ای نمی شد . ))
حقیقی از میان فیلم های سالهای اخیر خود ، عروس ( بهروز افخمی ، 1370 ) را بیش از سایر فیلم هایش می پسندد . او که پیش از عروس مجموعه تلویزیونی کوچک جنگلی ( 66 – 1363 ) را با افخمی کار کرده است ، پس از آن نیز فصل هایی از روز فرشته و روز شیطان را برای افخمی فیلمبرداری می کند .
|
|
|