به نام خدا

سینمای ایران با تنی خسته و رنجور و زخم های پی در پی این سالها، در سال 92 بارقه ای از امید و شادی را تجربه کرد. ساده اندیشی است اگر فکر کنیم تمام آمال و آرزوهای سینماگران شروع مجدد فعالیتهای خانه اشان بود که البته این موضوع تبدیل به نمادی برای فهمیدن نتیجه صبر و مداومت شده بود.
سینمای ایران تشنه فهمیده شدن است. فهمیده شدن از سوی کسانی که با نادیده گرفتن سرمایه های انسانی و توان منحصرد به فرد نهفته در آن، با میزان الحراره خود حرارت روزمره آن را ملاک نظریه پردازیها می کنند و با ناتوانی در تجویز نوشدارو به نیش زدن می پردازند.
سینمای ایران برای بهتر شدن بیش از آنکه به حمایت مالی دولت نیازمند باشد، به درک شدن احتیاج دارد، به فضای آرام و منطقی، همدلی و خلاصه همه آن چیزهایی که چند سالی است ازآن دریغ شده است .
امیدوارم سال پیش رو سال حضور جدی سینما و سینماگران ایرانی در ایجاد فضای پرشور و امیدی که لازمه این روزهای کشورمان است باشد
برای همه خانواد ه بزرگ سینمای ایران سربلندی و موفقیت آرزومندم.

محمد مهدی عسگرپور
مدیرعامل خانه سینما