تهمینه میلانی
1339
فارغ التحصیل معماری از دانشگاه علم و صنعت است. وی فعالیت سینمایی را سال 1358 در کارگاه آزاد فیلم در زمینه تحقیق برای فیلمنامه شروع کرد و در آنجا درباره چند فیلمنامه کارهای تحقیقاتی انجام داد. فعالیت در سینمای حرفه‌ای را سال 1361 به عنوان دستیار کارگردان و مدیر هماهنگی با فیلم به نمایش در نیامده «خط قرمز» آغاز نمود و در زمینه تدوین نیز در همان فیلم با عباس گنجوی همکاری کرد. وی کارگردانی  11 فیلم، نوشتن 14 فیلمنامه بلند و چند عنوان تهیه‌کنندگی را در کارنامه خود از سال 1368 تاکنون به ثبت رسانده است. وی برای فیلم‌هایش از جشنواره‌های فجر، حیدرآباد، لس‌آنجلس، قاهره، جین سیسکل شیکاگو، آسیا پاسیفیک، فیلم آرپا آمریکا و قاهره جوایزی دریافت کرده است.

وی در آثار خود به مسایل و مشکلات زنان می‌پردازد و نگاه فیمینیستی در همه آثارش دیده می‌شود. میلانی، البته در آثار متاخر خود یعنی «دو زن» و «نیمه پنهان» به مسایل سیاسی نیز گوشه چشمی نشان می‌دهد. میلانی جدای از این مسائل به خوبی با تکنیک سینما آشناست و علیرغم فراگیری تجربی سینما، توانسته است خود را به‌عنوان یک فیلمساز توانا معرفی کند. میلانی تاکید می‌کند که به دنبال ساخت آثاری بوده که بتواند مردم را به سینما جذب و جلب کند و در عین حال حرفی برای گفتن داشته باشد و دردهای جامعه را شناسایی کند و تلاش کند با سیلی زدن به مخاطب آنها را از خواب غفلت بیدار کند. رای و نظر منتقدان برایش اهمیتی ندارد چرا که جامعه عمدتاً مردانه منتقدان ایرانی بیشتر اندیشه او رانقد می‌کنند تا هنرش را و او به کسی اجازه نمی‌دهد که به جای او فکر کند یا بخواهد فکرش را به او تحمیل کند. وی توضیح می‌دهد که منتقدین همواره از زمان دار بودن کارهایش و فقدان عنصرماندگاری داد سخن داده‌اند در حالی‌که اولاً او اصراری ندارد که کار جاودانه و ماندگار بسازد و ثانیاً تمامی کارهایی که پیشتر به غیرماندگار بودن متهم شده‌اند،‌همچنان مورد توجه هستند.